دیگه بیخیال عاشقی

سلام صبحت بخیر انشالله که دردات برطرف شده و حالت خوب شده باشه نمیدونم درمورد من چه فکر میکنی من صادقانه حرف هایم رو گفتم قبول کردنش دیگه با تویه هر حرفی زدم برداشت دیگی از حرفام داشتی میدونم دوران خوبی نداشتی درکت میکنم میفهم حالتو و شرایط درک میکنم من سکوت میکنم تا باعث رنجشت نشم امید وارم روزی بتونم خدا یه فرصتی بهم بده تا بهت نشون بدم نیتم پاک بود قصدم خوشحالیت بوده به شدت سخت خواهد بود سکوت کردنم برا خودم ولی مجبودم فقط بدونم روزی امدی خوندی و من بعد

کنارم هستی و اما دلم تنگ میشه هر لحظه خودت میدونی عادت نیست فقط دوست داشتنه محضه کنارم هستی و باز هم بهونه هامو میگیرم میگم وای چقدر سرده میام دستاتو میگیرم یه وقت تنها نری جایی که از تنهایی میمیرم از اینجا تا دم در هم بری دلشوره میگیرم فقط تو فکر این عشقم تو فکر بودن با هم محاله پیش من باشی برم سرگرم کاری شم میدونم که یه وقت هایی دلت میگیره از کارم روزایی که حواسم نیست بگم خیلی دوست دارم تو هم مثل منی انگار از این دلتنگی ها داری تو هم از بس منو میخوای یه

به سلامتی خودم که حرفای دلم رو به کسی نگفتم . . . به سلامتی خودم که کوه درد بودم ولی دم نزدم . . . به سلامتی تنهایی هام که اصلا دوستشون نداشتم . . . به سلامتی آرزوهایی که نتونستم لمسشون کنم . . . به سلامتی عشقی که طالعش به اسم من نبود ولی هنوز دوسش دارم . . . به سلامتی شب هایی که توی تنهایی گریه کردم ولی نمیدونستم برای چی ؟ به سلامتی عشقم که از پشت خنجر زد و رفت . . . سلامتی من . . . سلامتی تویی که الان اینارو خوندی و یاد عشقت افتادی .

بی تو ، مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم شدم آن عاشق دیوانه که بودم ! در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید باغ صد خاطره خندید عطر صد خاطره پیچید یادم آید که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم ساعتی بر لب آن جوی نشستیم تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت من همه محو تماشای نگاهت آسمان صاف و شب آرام بخت خندان و زمان رام خوشه ماه فرو ریخته در آب شاخه ها دست برآورده

ما بال هایمان را به بادِ "زمان" دادیم می بینی؟ ما قرار بود فرشته باشیم تو بی گناه بودی من بی گناه زمان اما دست بر گلو می گذارد می گوید: زندگی را و زمین را چه به این حرف ها!؟ چه به این بال ها!؟ چه غلط ها.! ما بال هایمان را به زمان باج دادیم تا "زندگی" کنیم!